“Ik dacht dat revalidatie vooral gaat over lichamelijk herstel.” Ik sta na een promotieplechtigheid gezellig nog wat na te praten aan de koffietafel met een paar aanwezigen. Ik betrap me erop dat ik toch weer verbaasd ben over deze opmerking over ons vak. Hoe vaak zou ik al uitgelegd hebben wat revalidatie eigenlijk inhoudt? En dat het over veel meer gaat dan alleen bewegen en trainen. Maar het blijkt toch elke keer weer goed om te vertellen.
Als ik mijn verhaal afsteek, merk ik dat het enthousiasme bij mijn gesprekspartner groeit. “Het gaat dus vooral ook over de persoon zelf” reageert hij “en de psychologische en sociale kanten. Dat is mooi!” Mooi, ja dat vind ik nou ook! Dat het vooral gaat om leren aanpassen aan een nieuwe situatie die ontstaan is door een aandoening of na een trauma maakt mij ook zo enthousiast. Mee helpen zoeken naar wat voor iemand de weg is om zijn dagelijks leven weer op te pakken, dat geeft mij juist veel voldoening. Voor elke persoon is dat natuurlijk anders want iedereen steekt anders in elkaar. Iedereen heeft weer andere bezigheden, een andere sociale omgeving, andere wensen en behoeften. Tijdens het vertellen van mijn verhaal bij het kopje koffie, realiseer ik me weer wat een leuk en afwisselend vak ik heb.
Een paar weken later ontvang ik nog mailtje van diezelfde persoon die ik bij de promotie ontmoette. Hij schrijft me na te denken om bij zijn volgende onderzoek bij neurologische patiënten ook coping te gaan meten, of ik nog een tip heb? Erg leuk dat ik hem dus heb weten te enthousiasmeren hiervoor!
Het verder overbrengen van het enthousiasme voor ons vak, mogen mijn collega supervisoren en ik als opleider komende weken weer doen bij een nieuwe groep arts-assistenten. Elk half jaar is de wisseling. Wat betekent: afscheid van de “oude” groep en een welkom voor de nieuwe. En dat houdt ook in: mensen weer enthousiast maken en leren over het mooie vak van ziekenhuisrevalidatie!
Geschreven door Vera Schepers, revalidatiearts en opleider UMC Utrecht, divisie Hersenen, onderzoeker KCRU.
