Hoe kan ik omgaan met ‘mijn lichaam’ en tegelijkertijd ‘mijn leven’ leven? Deze vraag krijg ik regelmatig van revalidanten. Een vraag die mij zowel als psycholoog als onderzoeker prikkelt. Uiteindelijk ligt de vraag die in de praktijk gesteld wordt dichtbij de onderzoeksvraag die mij al jaren bezig houdt: Wat is het beloop van kwaliteit van leven na een dwarslaesie en hoe verschilt die van persoon tot persoon? En welke factoren zijn hierop van invloed? Twee perspectieven, één doel.
En hoe zorg je voor uitwisseling, kruisbestuiving en wederzijds begrip tussen deze twee perspectieven?
Het begint met onwetendheid en een open houding, zowel als onderzoeker als psycholoog. Het niet weten en vooral vragen stellen en nieuwsgierig zijn is wat mij een onderzoeker maakt. Het filteren van nieuwe wetenschappelijke kennis en dat vertalen naar de werkvloer dat hoort ook bij mijn rol als onderzoeker. Uiteraard zet ik mijn expertise en ervaring als zorgprofessional in maar ik vind het van groot belang om te luisteren naar de revalidant: wat vinden zij belangrijk, welke vragen hebben zij? Omdat ik begrijp hoe wetenschappelijke projecten tot stand komen en opgezet kunnen worden kan ik deze vragen vertalen naar onderzoeksvragen om zo op zoek te gaan naar subsidiemogelijkheden. Ik maak hierbij een inschatting van wat zal ‘werken’ en wat haalbaar is voor iedere vraag afzonderlijk. Hierbij combineer ik kennis over de inhoud met weten wat er speelt op de afdeling en bij revalidanten. Dit zorgt voor kruisbestuiving van ideeën en mensen en zorgt voor verbinding en ontwikkeling van revalidanten en onze organisatie.
Een aantal concrete projecten op het snijvlak onderzoek – praktijk heb ik, in samenwerking met een verscheidenheid aan collega’s en revalidanten, inmiddels met zichtbaar resultaat uitgevoerd, dat geeft mij veel energie (zie projecten). De aanpak bij al deze projecten is: samenwerken met verschillende disciplines met als uitgangspunt dat we altijd op een gelijkwaardige manier de revalidant betrekken en elkaar inspireren, ontwikkelen en bijsturen. Zo vergroten wij de kwaliteit van zorg en kwaliteit van leven van revalidanten en creëren wij vanuit gezamenlijkheid een breder perspectief. Als ik dat in de praktijk zie ontstaan dan geeft mij dat vleugels!
Geschreven door Christel van Leeuwen, sinds 2013 psycholoog en onderzoeker bij De Hoogstraat Revalidatie/KCRU.
Ik ben Christel van Leeuwen en werk als GZ-psycholoog en post-doc onderzoeker bij Revalidatiecentrum De Hoogstraat/KCRU. In 2011 ben ik gepromoveerd op het onderwerp kwaliteit van leven na een dwarslaesie. Sinds 2012 combineer ik onderzoek en zorg als psycholoog, waarbij ik me richt op het opzetten van psychosociale behandelingen voor mensen met een dwarslaesie en het indiceren wie voor welke behandeling in aanmerking komt, zodat revalidanten na een dwarslaesie, waar kan, weer kwaliteit van leven ervaren.
Projecten
– Psychologische screening (inmiddels reguliere zorg)
– Mindfulnessgoep (inmiddels reguliere zorg)
– Zelfmanagementgroep (inmiddels reguliere zorg)
– ACT-groep: Omgaan met pijn na een dwarslaesie (tweede pilotfase)
– VR Reducept (pilotfase)
– Emotional Well-being Toolkit (in ontwikkeling)
